Vanaf dag 1 was het duidelijk wat ik ging maken: huizen, torens, bouwvormen…. Een keuze die ik moeilijk kan beredeneren.

Het is voor mij alsmaar belangrijker geworden om te werken met gevonden materialen als hout, metaal of plastic. Een nieuwe vorm of andere betekenis geven aan iets dat al gebruikt is. Daarnaast geeft het werken met klei me de ruimte om nog een extra dimensie toe te voegen. De uitdaging is om strakke beelden te maken, die ook verhalend kunnen zijn, zónder dat het materiaal zijn oorspronkelijke uitstraling verliest. Krachtig en aaibaar tegelijk.

Meestal start het met een beeld in mijn hoofd. Vervolgens denk ik na over de constructie. Niet alles kan en ik kan niet alles. Dan zoek ik er materialen bij. Die kunnen trouwens ook het uitgangspunt vormen. Mijn atelier is goed gevuld; het veelvuldig scharrelen in vlikobakken en strandjutten leveren bijna alles wat ik nodig heb. Als keramiek onderdeel uitmaakt van het werk wordt dat gegoten in zelfgemaakte mallen of met de hand gevormd. Al doende wordt het resultaat regelmatig anders dan het aanvankelijke idee, maar dat maakt het juist zo leuk. Bovendien ontstaan zo ook weer nieuwe ideeën.

Mijn inspiratie haal ik uit van alles, maar niet in de laatste plaats uit de mensen die blij worden van wat ik maak.